WIADOMOŚCI BIEGAJĄCE I NASZE STARTY PAŹDZIERNIKOWO-LISTOPADOWO-GRUDNIOWE

11.11.2013; Bieg Niepodległości w Warszawie, w opisie Łukasza.​

      Drodzy koledzy! W tym jakże podniosłym dniu postanowiłem uczcić odzyskanie Niepodległości biorąc udział w biegu w Warszawie. Razem ze mną do zawodów przystąpił nasz prezes Mariusz.
W dniu poprzedzającym odebrałem pakiet startowy. I tu pierwsza niespodzianka. Miała być koszulka M, a dostałem XL. W związku z tym zapadła decyzja, że startuję w koszulce klubowej, a koszulkę z biegu wyślę chłopakom z Rawicza.
W dniu startu pożywne śniadanko i układanie planu na bieg. Jako że była to ostatnia szansa w tym roku na poprawienie rekordu życiowego na 10 km, plan mógł być tylko jeden; atak na życiówkę! Pragnąłem urwać chociaż sekundę ze swojego rekordu z Radomia z tego roku (37:55).
Na start udałem się z małżonką i szwagierką. Czegoś takiego jeszcze nie widziałem. Prawie 11000 biegaczy w jednym miejscu. Był to największy bieg w jakim brałem udział. Coś niesamowitego! Po raz pierwszy organizator przygotował strefy startowe, które były rygorystycznie przestrzegane. Rewelacyjne rozwiązanie. Ja startowałem z pierwszej strefy razem z Panem Premierem Donaldem Tuskiem, który, z całym szacunkiem, w tej strefie nie powinien się znaleźć. Wyminąć premiera i kordon Borowików było nie
lada wyzwaniem. Ale gdy już tego dokonałem, gnałem ile tylko fabryka dała. A tego dnia dawała nieźle. Równe tempo w granicach 3.40. Dobiegam do 4 kilometra i tam czuję, że coś się dzieje z moim prawym butem. Patrzę w dół, a tam sznurówka mi dynda. Pierwszy raz na zawodach zdarzyło mi się coś takiego. Próbuję biec i liczę że może pokonam 6 km z rozwiązanym butem, ale okazało się że takiemu wyzwaniu dziś nie podołam. Po 200 metrach staję i, pośród jęku zawodu kibiców, wiąże sznurówkę i ruszam dalej.
Zbieram się w sobie i staram się wyrównać rytm biegu. Jakoś się to udaje, ale straconego czasu już wiedziałem, że raczej nie odrobię (za krótki dystans). Szarpnięcie na tym 5 kilometrze odbija się czkawką na kilometrze 7 i 8 gdzie tempo spada do 3:48, ale postanowiłem walczyć. Przyspieszam od połowy 9 kilometra i postanawiam choć trochę odrobić straty. Ostatni kilometr pociągnąłem i wpadłem na metę w czasie 37:03. Udało się! Życiówka poprawiona, ale w głowie kołacze się myśl, że gdyby nie
ten but, to drugą cyfrą byłaby pewnie 6. Ale cieszmy się z tego co mamy. Urwałem 52 sekundy z wyniku z Biegu Kazików. Mam tylko nadzieję że kiedyś uda się złamać barierę 37 minut.
Po biegu odbieram SMS-a od kolegi, który gratuluje mi wyniku. Opisuję mu moje przygody, po czy dostaję kolejną wiadomość, która podnosi mnie na duchu. Kolega napisał, że gratuluje ustanowienia dwóch życiówek: na 10 km i drugiej w najszybszym zawiązaniu buta podczas biegu. Zawsze można znaleźć jakieś pozytywy!
Mariusz dobiegł w czasie 43:15. Próbowałem odszukać go po biegu, ale jak biegacze zaczęli się mieszać z kibicami, wiedziałem że jest to zadanie niewykonalne. Dlatego też nie udało nam się zrobić wspólnego zdjęcia po biegu. Ale myślę że obydwoje pokazaliśmy że z KB Vamos Amigos Wrocław należy się liczyć w Całej Polsce.
Łukasz

I jeszcze kilka słów od Mariusza o biegu w Warszawie:

Na zdjęciu obok stoję z Marszałkiem i kolegą z Warszawy,którego wspieram swoją wiedzą i jakimś doświadczeniem biegowym (to z Nim mam zamiar pobiec w kwietniu półmaraton w Pradze). Pobiegł 52,33 i poprawił się o ponad 3 minuty. Mój wynik  43,15 to jest to co zakładałem - pobiec równo po 4.20/km, bez spinania się na jakiś super wynik. Szósty km miałem troszkę wolniejszy (4,26), ale potem było lepiej i miałem siły na delikatny finisz. Radość ogromna,poprawiłem wynik z Biegnij Warszawo o 9 sekund i to najlepszy mój czas w tym roku. Bieg dla mnie był super. I zdrowie dopisuje po biegu.