Do biegania przez bejsbol – historia Tomka Zakrzewskiego. 

​

     Do naszego klubu biegacza dołączył Tomek Zakrzewski. Zawodnik znany niektórym z nas z biegowych tras, a rekomendowany przez Sylwię i Pawła. 

​

           Zanim zaczął zmierzać się z maratonami uprawiał siatkówkę i … bejsbol. Gdy był w szkole średniej nauczyciel wuefu zainteresował Go ostatnią z wymienionych dyscyplin i obsadził „na pierwszej bazie”, w drugoligowej drużynie AWF’u. Tomek dzielnie pilnował bazy, ale jak widzimy obecnie, chyba Mu to nie wystarczało. Opieka nad pierwszą bazą zakłada stały kontakt z jej powierzchnią, a bieg oznacza zmianę miejsca. Gdy więc już w dorosłym życiu poszukiwał aktywności to wybrał oddech pełną piersią – bieg przed siebie.

​

     W 2015 roku trafił na znanego trenera Jacka Danielsa. Pod kierunkiem treningów z książki „Bieganie metodą Danielsa” zanotował progres wyników, np. na 10 km z 50 minut do 45. Następnym książkowym trenerem był Jerzy Skarżyński i Jego metoda treningów do maratonu. I w tym przypadku pojawił się kolejny „skok” – Tomek na dychę „zszedł” do poziomu 40 minut.

​

      A jak wygląda obecnie trening Tomka? Trenuje 5 razy w tygodniu, miesięcznie przebiegając około 200 km.  Jego rekordy życiowe są następujące:

• 5 km: 20:15 (Park Run, 2019);

• 10 km: 40:11 (Wroactive, 2020);

• Półmaraton: 1:31 (Kraków, 2019);

• Maraton: 3:19 (Warszawa, 2019);

Witamy Tomku w KB Vamos Amigos Wrocław i życzymy Radości na Biegowych Trasach!

​

A na deser przeczytajcie kilka słów od Tomka o bieganiu z Pawłem, rywalizacji i specyfice treningów: 

          "Nasza wspólna przygoda z bieganiem zaczęła się w 2016 roku. On twierdzi, że ja go wciągnąłem w bieganie. Prawdziwa wersja jest taka, że żeby wciągnąć się w bieganie, kazał mi (dosłownie) zabierać siebie na moje treningi. Więc zabierałem go na początku na swobodne rozbiegania, poza moim cyklem treningowym, potem robiłem mu mocniejsze treninigi, wplecione w moje Easy Runy, ale po przepracowaniu zimy okazało się, właściwie mocne treningi z repertuaru Jacka Danielsa możemy robić na bardzo zbliżonych prędkościach.

Wiosną 2017 roku na zawodach udało mu się pokonać mnie na 5 km, mimo że biegałem już na poziomie 21:30 na 5km. Mi dojechanie do tego poziomu zajęło 3 lata, jemu jeden sezon :). Od tego czasu biegamy na równym poziomie, dużo treningów wykonujemy wspólnie, notujemy podobne progresy (i regresy :)) To jest naprawdę fantastyczna sprawa, bo długie treningi mijają szybko, na wspólnych pogawędkach, gdzie omawiamy i rozwiązujemy problemy współczesnego świata :) Na mocnych treningach, kiedy słyszę jak obok mnie Paweł dyszy i cierpi, mój ból wydaje się o wiele mniejszy :). 

   Na zawodach z kolei, na początku współpracujemy, a potem ostro rywalizujemy, kto dobiegnie pierwszy. Czasami jednemu udaje się uciec w połowie, czasami zmieniamy się prowadzeniem i dopiero na końcu walczymy na ostrym finiszu.  Taka zdrowa, sportowa rywalizacja sprawia, że na zawodach musimy stosować zagrywki w stylu czajenia się, wiezienia się na przeciwniku, próby urwania się, albo testowania siły dnia przeciwnika, więc czujemy się jak prawdziwi biegacze.

      Paweł jest typem szybkościowca, bilans wygranych na 5 i 10 km jest "niestety" na jego korzyść mimo, że był w stanie wykonać max 2/3 tych treningów co ja, ze względu na swoje obowiązki rodzinne. Ja jestem wytrzymałościowcem, zawsze "załatwiam" go na dystansie półmaratonu. Te różnice w typie biegacza stosujemy także podczas treningu. Pawłowi robimy więcej trenigów na dużych szybkościach, jemu lepiej służą dwusetki i czterysetki. Uwielbia też do szczytu formy dochodzić "przepalając" się na parkrunie. Mi lepiej służą drugie zakresy oraz biegi z narastającą prędkością, a zamiast Parkrunów wolę tysiączki."