18.08.2013, Wrocławska 30-tka

 

Relacja Dominika:

 

To nie był łatwy dzień...

Rano gdy wyjeżdżaliśmy na bieg z Łukaszem - zapytał mnie "Boisz się"???. To pytanie mnie zmroziło, ponieważ nie spodziewałem się rozmyślać nad stanem/uczuciem obawy przed aktywnością, którą wszyscy lubimy wykonywać. Odpowiedziałem, że czuję niepewność, ponieważ nie biegałem nigdy tak długo/daleko. Ale pytanie Łukasza w głowie kołatało do końca biegu.

Dojechaliśmy przed około 8:45, odebraliśmy numery i poszliśmy na linię startu. W międzyczasie się okazało, że było tak dużo chętnych, którzy nie opłacili "startowego", że organizatorzy musieli przesunąć start z godz. 9.30 na 10.00. A właśnie zaczęło wychodzić słońce. Już wtedy wiedzieliśmy, że nie będzie to łatwa przeprawa. Było nas trzech: Łukasz Kulczewski, Piotr Sucharski i ja. Dystans podzielono na 6 pięciokilometrowych pętli - połowa nawierchnią szutrową (ale prawie całkowicie zacienioną), druga część z kostki brukowej, na którą przebijało się słońce i było tam cieplej. Ponieważ sam moje treningi realizuję w 99% na kostce biegło mi się tam lepiej, ale ponieważ było tam cieplej to cały dystans był nielada wyzwaniem. W trakcie biegu słuchałem radia, gdzie przekazano, że temperatura we Wrocławiu wynosi 29 stopni (oczywiście w cieniu).

Pierwsze 5 km zgodnie z założeniami (6.10-6.15/km). Kolejne 5 km podobnie. Potem przyjąłem żel. Do 15 km jeszcze w sumie utrzymywałem się w tempie, ale później to już było tylko gorzej. Po 20 km (mój najdłuższy bieg dotychczas to półmaraton) zastanawiałem się po co mi to było ;-), a zaraz przed tym spojrzałem w dół na moje uda a tam biała piana! Szok! Co to może być? Czy ja już może nie powinienem biegać? Skąd ona wypływa :-) Po krótkiej weryfikacji okazało się, że spodenki niedokładnie się wypłukały i zostało w nich trochę płynu do płukania tkanin!

Ostatnie 10 km to już była droga przez mękę. Poważne odejście od zaplanowanego tempa i świadomość, że czołowi zawodnicy już sobie siedzą i piją piwko (tak, tak - Organizatorzy w myśl celu naszego biegu "Promowanie postaw prosportowych" w ramach pakietu (po) startowego zapewnili nam po biegu piwo i batona:-) powodowała chęć rezygnacji. Ale zawodnicy KB Vamos Amigos chyba nie rezygnują tak łatwo, pomyślałem, i żółwim tempem czołgałem się dalej. Na końcu przedostatniego kółka zdublował mnie Krzyszotof Radczyński - poklepał po plecach i dodał otuchy. Wcześniej dublował mnie Łukasz i Piotrek - z Łukaszem jak zwykle na "mijance" się pozdrawiamy i zawsze mnie wtedy mobilizuje. W międzyczasie pojawiła się moja żona z dziećmi, które patrzyły na tatę jak na kosmitę, a nie członka poważnego klubu biegacza.

Po biegu w domu położyłem się na podłodze, nogi w górę i czytałem córce książkę. Nie mogłem zdjąć opasek uciskowych - łapały mnie skurcze. A gdy wstałem do toalety i głowa znalazła się powyżej nóg nagle poczułem, że mi słabo. Przyjęcie pozycji araba w Mekce spowodowało odmianę niedoszłego omdlenia. Potem krótka drzemka, wielki obiad, lody z rodziną i już wieczorem mogę w miarę normalnie funkcjonować. Chociaż nie wiem jak ja pobiegnę we wtorek 10 km w ramach zaplanowanego treningu...

Podsumowując należy stwierdzić, iż:

1. Było za gorąco.

2. Zapisało się 327 osób, bieg ukończyły 232 osoby. Skąd taka różnica - nie wiem. Widzieliśmy, że ludzie schodzili z trasy, nawet musiało interweniować pogotowie.

3. Łukasz był 18, z czasem: 2:26:31.8, Piotr, 21, z wynikiem 2:28:07.3 (II miejsce w kategorii M40),  

Dominik, 195: 3:28:09.5. Przyjaciel klubu - Krzysiek, 65, z czasem: 2:44:42;

4. Szkoda, że napoje nie były dostępne także w połowie pętli.

5. 30-stka zaliczona i wrześniowy maraton na nas czeka.

6. Z Łukaszem umówiliśmy się na pasta party 14 września - czy ktoś dołączy?

 

Dziękujemy Dominiku za piękną relację, a poniżej słowa Piotrka:

 

      Cóż, dzisiejszy bieg, taki sobie, o randze treningu, ale na starcie stanęło aż 3 zawodników naszego klubu i to było bardzo budujące, przynajmniej dla mnie. Rano zapowiadało się fajnie, jeśli chodzi o pogodę. O 6.00, gdy wstałem było 16 stopni i nieco się chmurzyło. Pomyślałem, że może prognozy o nadchodzącym upale się nie sprawdzą. Niestety temperatura szybko rosła, a chmurki gdzieś odpłynęły. Zaplanowany start na 09.30 przesunęli na 10.00 z powodu większej ilości zawodników , których zapisywała i weryfikowała jedna osoba. Założyłem sobie przed biegiem czas do zrobienia na ok. 2.30 i pomyślałem, że w tym upale, chyba nie dam rady. Jeszcze przed biegiem oglądałem zdjęcia z różnych zawodów wywieszone na pergoli Stadionu Olimpijskiego i gdzieś między nimi przeczytałem taką maksymę: ,,Im wolniej zaczniesz, tym szybciej skończysz." Pomyślałem, że zastosuję to, w to upalne przedpołudnie. Punktualnie o 10.00 ruszyliśmy: Dominik Kosenda, Łukasz Kulczewski, ja i trzystu paru innych zapaleńców. Jak pomyślałem, tak zrobiłem, oznaczony był każdy kilometr pięciokilometrowej pętli, co pomogło mi kontrolować czas (GPS-a nie posiadam), a Łukasz dosyć szybko mi odjechał, biegnąc w tempie po 4.15. Ja jak założyłem tak ciągnąłem swoje 4.55- 5.00/km. Pierwsza dycha to była dla mnie wciąż rozgrzewka, oswajanie się z tempem i warunkami. Obficie się pociłem, ale punkty odświeżania i odżywiania były co 5 km i to było bardzo przydatne w tych warunkach. Wodę, izotonik i banany brałem za każdym razem, a na 14 i 24 km spożyłem dodatkowo dwa własne fruktożele, marki ,,Kubuś". Trasa w 80% wiodła w miejscach zacienionych, jednak ok, 1 km pętli biegliśmy całkiem odsłonięci w palącym słońcu. Myślę, że w połowie dystansu mogło być już ok. 30 stopni. Nie zważałem jednak na to , realizując dokładnie swój plan. Na drugiej 10 przestałem się tak obficie pocić i biegło się coraz lepiej, to była dla mnie prawdziwa przyjemność ta 10, luz i euforia. Wtedy to nieco przyspieszyłem, biegnąc momentami po ok.4.45/km, co w końcowym rezultacie pozwoliło urwać 2 min z zakładanych 2.30. Mimo ciężkich warunków, jestem zadowolony z tego biegu i rezultatu, z tego że nie straciłem tempa i nie dopadł mnie kryzys. Myślę, że jest to dobry prognostyk przed wrześniowym Maratonem i może uda się utrzymać to tempo na wynik ok. 3.30, jak nie będzie upału.

 

Piotrze, wykazałeś się niezwykłą konsekwencją. To dla Maratończyka często jest kluczem do sukcesu!