13.12.2014, Łukasz Kulczewski, I Cross Lasów Złotowskich

Jako że lubię biegać w terenach leśnych, a Bartków kojarzy mi się z bardzo dobrze organizowaną dyszką, przystąpiłem do rywalizacji w I Crossie Lasów Złotowskich. Dystans podawany przez organizatorów to 22 kilometry. Limit zawodników to 100 osób. Na starcie Marcin Świerc zwany w kręgach biegaczy Świerzenegerem ze względu na rozprawianie się z rywalami jak słynny bohater filmów akcji.

                Wystartowaliśmy o 10.00. Na czoło wysunęło się 2 zawodników. Za nimi biegłem ja i Dominik Samotij. Marcin Świerc został z tyłu. Nie wiedząc czy udział Marcina jest symboliczny czy poważny postanowiliśmy podkręcić tempo aby dogonić dwójkę uciekinierów. Jeden z nich szybko odpadł, a później odpadłem ja. Dominik Samotij z drugim chłopakiem pognali do przodu.

                Nagle około 2 kilometra usłyszałem kroki za mną. Tajemnica Marcina Świerca została rozwiązana. Startował na poważnie. Dobrze że ręką przytrzymałem czapkę, bo jak nic pęd powietrza by mi ją zdmuchnął. 3 mrugnięcia okiem później Marcina już nie było. Nawet się zastanawiałem czy ktoś mnie mijał.

                Po około 6 kilometrach dobiegliśmy do tak zwanej pętli Kata, którą można scharakteryzować w krótki sposób: raz w górę raz w dół. Mieliśmy ją pokonywać 2 razy. Biegłem na 4 pozycji, ale wiedziałem, że kwestią czasu jest kiedy zamienię się miejscami z zawodnikiem biegnącym za mną. Czułem jak się zbliża.

                Pod koniec pierwszej pętli biegliśmy już razem. Wbiegając na drugą pętlę z asfaltowej drogi wbiega przed nami 5 zawodników. Pomyślałem że to osoby z końca stawki które udało się dogonić na drugiej pętli. Zastanowiło mnie w tym momencie pytanie jednego z organizatorów: Czy można gdzieś było pomylić trasę. Odpowiadam, że tuż za tabliczką 9 kilometr można pobiec prosto zamiast skręcić w prawo.

                Biegłem dalej z myślą że zaraz dogonię osoby, które przed nami wybiegły. Przy jednym z zakrętów stoi osoba z obsługi i mówi mi, że jestem dziewiąty. Jak dziewiąty? Byłem czwarty, wyprzedziła mnie jedna osoba i jestem dziewiąty? Pewnie policzył osoby, które zaraz miałem zdublować. No, ale osoby, które miałem zdublować oddalały się ode mnie. Pomyślałem sobie, że to trochę dziwne, że biegnąc w czołówce, nie mogę dogonić końcówki. W połowie pętli wyprzedziłem dwie z tych pięciu osób. Zbliżając się do ostatniego podbiegu na ostatniej pętli liczyłem, że zobaczę jak pozostała dwójka skręca na drugą pętlę. Gdy zobaczyłem, że tak się nie stało byłem mocno zdziwiony i nie ukrywam wkurzony. Mijając punkt kontrolny pytam organizatora jak to możliwe, że zawodnicy, którzy nie wyprzedzili mnie na trasie, są 300 metrów przede mną? Pytanie oczywiście pozostało bez odpowiedzi.

                I to był najgorszy moment biegu. Była we mnie wielka złość. Dlaczego nikt nie zareagował na to, że część zawodników pobiegła niezgodnie z wytyczoną trasą? Byłem zrezygnowany. Trójka zawodników, którzy pobiegli inaczej było już daleko z przodu (około 350 metrów). Jedyne co mogłem zrobić to biec dalej i złożyć oficjalny protest.

                Pozostało do mety 6 kilometrów. Biegłem swoim rytmem. Na 4 kilometry przed metą zacząłem się zbliżać do dwójki zawodników. Pomyślałem, że pomimo wszystko powalczę do końca. Na 19 kilometrze dopadłem pierwszego z zawodników. Ostatnie dwa kilometry były asfaltowe i pomyślałem, że tam spróbuję dogonić drugiego z zawodników. Wbiegając na asfalt miałem około 50 metrów straty. Ale powiedziałem sobie że zrobię wszystko żeby przesunąć się o jeszcze jedną pozycję. Zacząłem przebierać nogami szybciej niż sądziłem że mogę. Po około 500 metrach zrównuję się z zawodnikiem i przyspieszam, aby w sposób zdecydowany pokazać kto jest mocniejszy. Ten kilometr przebiegłem w tempie 3.49 min/km, a ostatni w tempie 3.44 min/km. Na metę wpadłem z 8 sekundową przewagą.

                Myślałem, że dobiegłem na szóstej pozycji. Wiedziałem że dwie pozycje przede mną przybiegł Tomek Kłonowski, który na pierwszej pętli pobiegł niewłaściwą trasą. Zgłosiłem ten fakt organizatorowi i powiedziałem, że powinienem być 5 nie 6. I tu pierwsza niespodzianka - jednak jestem piąty bo do mety nie dobiegł Dominik Samotij, który się po prostu zgubił. Niespodzianką numer dwa była reakcja organizatora na moje słowa że część zawodników skróciła trasę. Odpowiedź brzmiała: "Nie mogę odpowiadać jak w lesie biegają zawodnicy!” Stwierdził, że to przecież cross a nie bieg uliczny, więc nie można wszystkiego przewidzieć. Panowie, ale to był bieg po oznaczonej trasi! Nie umawialiśmy się na bieg na orientację. Nie zrobiło na nich wrażenia że Dominik Samotij, zanim dotarł do mety, pokonał ekstra prawie 5 kilometrów więcej.

                Byłem rozgoryczony, bo trasa biegu na była świetna. Cała oprawa biegu była super, ale reakcja niektórych członków klubu KB Lupus Oleśnica była dla mnie zaskakująca. Wszystkiemu winni byliśmy my biegacze: „a bo to ciągle patrzymy na zegarki zamiast pilnować trasy, albo nie patrzymy jak przebiega trasa, bo biegniemy ślepo za zawodnikami przed nami.” Na szczęście wśród organizatorów byli ludzie którzy byli skłonni posłuchać co można poprawić i gdzie były jakieś niedociągnięcia. I chwała im za to.

                W tym miejscu muszę jeszcze napisać kilka słów o Tomku Kłonowskim, który jako jedyny z zawodników, którzy pomylili trasę podszedł do organizatorów i powiedział co zrobił. Prawdziwa postawa Fair Play. Wielki szacunek dla Niego za to co zrobił, bo jako jedyny wiedział jak należy się zachować.  Jego postawa nie zrobiła wrażenia na organizatorach, którzy stwierdzili żebyśmy sami wyjaśniali takie sprawy. Dziękuję Tomu za twoją postawę. Wielki szacunek.

                Dodam tylko że okazało się że pomimo wszystko udało mi się zająć 3 miejsce w kategorii: Senior Mężczyźni (wszyscy do 40 roku życia).  Taka osłoda całego biegu.

12.10.2014, Dominik Kosenda: Maraton - przekleństwo i miłość w jednym

     Gdy wracałem załamany z Maratonu Wrocławskiego (14.10.2014) zadzwoniłem do Jacka. Nie zdążyłem Mu opowiedzieć o wszystkim, gdy mi zaproponował: „A może byś wystartował w kolejnym maratonie – za miesiąc w Poznaniu?”. Byłem tak wściekły, że nie chciałem w ogóle nawet analizować tego pomysłu, jednocześnie pamiętając Jego słowa – biegamy po 2 maratony w roku. Ale cały wieczór i kolejny dzień ta propozycja pulsowała mi w głowie. Gdy opowiedziałem o tym Żonie (która widziała jak jestem zły i załamany) sama zaproponowała, abym tam pojechał się odegrać (w tym miejscu – dziękuję Ci Ewo!). Wszedłem na stronę WWW  Maratonu w Poznaniu i oglądałem te wszystkie informacje podejrzliwie, ale gdy zobaczyłem, że opłata za start za 2 dni się ponownie  zmieni – zapisałem się. Zaraz po tym znalazłem hotel i o głosiłem trenerowi – „jadę”. Treningi nie były zbyt intensywne, a w porównaniu z okresem przygotowawczym przed Maratonem Wrocławskim były relaksem.

     W sobotę przed wyjazdem okazało się, że samochód którym miałem jechać miał przebitą oponę, a na „dojazdówce” nie chciałem ryzykować. Zmiana auta i wyjechałem do Poznania. Na miejscu potwierdziły się moje oczekiwania co do organizacji tego wydarzenia. To zupełnie inne zawody niż te we Wrocławiu. Na numerze startowym wskazana jest strefa w której należy się ustawić (nikt niestety tego nie kontroluje), a do strefy przebieralni i depozytu wpuszczani są wyłącznie zawodnicy (o to organizatorzy zadbali). Pojechałem do hotelu – wszystko przygotowałem i obejrzałem wiadomo jaki mecz.

     Rano pojechałem na start z dużym wyprzedzeniem. Okazało się, że była to dobra decyzja, gdyż zawodników było ponad 6 tysięcy. Przebrałem się, oddałem rzeczy do depozytu i poszedłem na rozgrzewkę. Gdy robiłem przebieżki spotkałem Tomka Regimowicza. Przywitałem się z nim, po czym zapytał – „Znamy się?”. Gdy wymieniłem nazwisko Jacka – wszystko było już jasne. Życzyliśmy sobie powodzenia i udałem się na start. Plan był jasny – zdjąć klątwę Wrocławia, a przy okazji zrobić wynik w okolicach 4:12. Ścisk w strefie C był tak ogromny, że nie pozostało mi nic innego jak ustawić się przy balonach na 4:00. Nie byłem z tego zadowolony, ponieważ sam nie lubię gdy inni mi przeszkadzają po starcie – tym razem to ja przeszkadzałem innym (jak się okazało byłem wyprzedzany przez 20 km). Wystartowaliśmy dosyć szybko i pod koniec 3-go kilometra dogoniła  mnie grupa biegnąca na wynik 4:15. A że po 3 km przyśpieszałem to im uciekłem i pobiegliśmy w stronę stadionu piłkarskiego w Poznaniu. Co ciekawe trasa prowadziła przez murawę stadionu i co tu dużo mówić, jest ładniejszy niż nasz „Velvet Arena”. Cały czas biegłem założonym tempem, co 5 km weryfikując zgodnie z oznaczeniem organizatorów czy szansa na zaplanowany wynik mi nie odjeżdża z powodu niedokładności mojego gps-a. Na 11 km dogania mnie Paweł Jach biegnący z synem Maćkiem w wózku. Krótkie przywitanie i pytam, na jaki biegną/jadą wynik. Odpowiedź brzmi 4 godziny – zdziwiło mnie to biorąc pod uwagę mój czas w tamtym miejscu biegu. Jak się okazało moje obawy potwierdziły się i wyprzedziłem ten rodzinny duet niedługo przed metą.

     Mój plan konsekwentnie realizowałem do ok. 30 km mając po drodze dwukrotnie szansę na ponowne przyczepienie oderwanego numeru startowego. Po 29 km miałem po raz ostatni zwiększyć tempo i utrzymać je do końca. Niestety nie udało się, ale i tak miałem pewność, że wynik z Wrocławia zostanie poprawiony. Właśnie wtedy zaczęły się bardzo długie, ale o niskim nachyleniu podbiegi. Zbiegi natomiast były bardzo krótkie, ale szybkie. Takie trasy nie są mi bliskie i ostatecznie mnie osłabiły. A już w szczególności ostatni podbieg – prawie kilometrowy przed samą metą. Wiedziałem, że wynik z Opola to ponad 4:20, ale nie pamiętałem dokładnie co do sekundy – gdybym pamiętał to sił na te 2 sekundy na pewno bym poszukał. Zderzenie na ostatniej prostej ze schodzącym z trasy zawodnikiem i fotografem na samej mecie i już było po biegu. I tu zaskoczenie – nikt nie czekał z medalem! Oddałem chip i gdy przechodziłem do strefy zawodnika otrzymałem medal. Potem mogłem skorzystać z bananów, pomarańczy, czekolady, rodzynek, wody, herbaty, izotoników, piwa i makaronu.

     Wynik jest słabszy niż planowany, ale najważniejsze, że udowodniłem, iż Wrocław był wypadkiem przy pracy i teraz wciąż zastanawiam się – a co by było gdybym nie pobiegł we Wrocławiu tylko od razu w Poznaniu? Teraz czas na roztrenowanie a potem przygotowanie do nowego sezonu bo w kwietniu pobiegnę w Warszawie.

Bieg mogę uznać za (prawie) udany i cieszę się, że zobaczyłem jak można porządnie takie zawody zorganizować. Musze także napisać o tym, że na ulice Poznania wyszło kibicować zdecydowanie więcej mieszkańców niż w trakcie maratonu Wrocławian.

Dziękuję Ci Jacku za tę propozycję i motywację.